In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Na Israël en Turkije is Australië wel de allervreemdste eend in de Eurovisiebijt. Niet alleen een land, maar zelfs een werelddeel, dat geografisch gezien helemaal niets met Europa heeft uit te staan. Maar het is nu eenmaal lid van de EBU, wat automatisch recht geeft op deelname. Bovendien is het festival ‘down under’ razend populair, hetgeen de fans daar dwingt om bruut vroeg, rond een uur zes in de ochtend, voor de televisie te zitten.

Het land debuteerde in 2015 overtuigend met een vijfde plaats. Oorspronkelijk zouden ze eenmalig meedoen omdat het Eurovisie Songfestival dat jaar de zestigste editie beleefde. Een jaar later waren ze er echter weer bij, met dien verstande dat het zich – in tegenstelling tot de vorige keer – via de halve finale moest zien te kwalificeren. Dat lukte zangeres Dani Im met gemak en het scheelde maar weinig of ze had nog gewonnen ook. Uiteindelijk eindigde ze met Sounds of silence achter de Oekraïense Jamala.

In 2019 waren de verwachtingen hooggespannen. Zangeres Kate Miller-Heidke zat met het operateske Zero gravity Duncan Laurences Arcade op de hielen bij de bookmakers, daarbij geholpen door haar spectaculaire podiumact, waarbij ze aan een stok door de lucht zweefde. Met een negende plaats viel het resultaat toch wat tegen. In 2021 werd Australië voor het eerst in de halve finale uitgeschakeld, waarbij moet worden aangetekend dat zangeres Montaigne door een coronabesmetting niet live in Rotterdam kon optreden. Vorig jaar lukte het met een door de vakjury’s hooggewaardeerd lied weer wel. Eén ding lijkt zeker: Australië is een blijvertje op het songfestival!

De tekst gaat hieronder verder.

Australië

Voyager – Promise

Na jaren van prima, maar soms ook wat belegen aandoende bijdragen aan het songfestival gooien ze het dit jaar over een andere boeg. Voor het eerst komt er geen solist, maar een band uit namens ‘down under’. En wat voor een band! Voyager, die in het thuisland al bijna 25 jaar aan de weg timmert, brengt een mix van progressieve rock en heavy metal, die dit nummer doet staan als een huis.

Australië treedt in de tweede halve finale als laatste op, na de slaapverwekkende inzending van Litouwen. Een spetterende showstopper, die veel kijkers flink wakker zal schudden zo vlak voor de puntentelling. En dat is misschien wel precies wat deze afwijkende bijdrage nodig heeft om de gunst van de televoters binnen te slepen.

Hardrock is namelijk in de regel een genre dat niet geweldig scoort op het festival. Hard rock Hallelujah was in 2006 een grote uitzondering, maar het kan bijna niet anders dan dat vooral de monsteroutfits van de vertolkende band Lordi Finland destijds de overwinning bezorgden. Hoe dan ook verdient Australië het om met dit Eurovisienormen overstijgende snoeiharde geluid de finale te halen.